Mijn gedachten.
Laat ik beginnen met mijzelfvoor te stellen, ik ben Max van Breemen en ik mag ditmaal schrijven voor hetgouden toetsenbord. Persoonlijk wou ik dit stukje graag wijden aan wauw en wat autisme is, maar vooral dat mensen met autisme geen rare mensen zijn. Bovendienals ik naar mijn hobbies kijk heeft autisme ook zo zijn voordelen. Laat ik beginnen bij het begin.
Meeste wijchenaren hebben wel gehoord van het evenement dat zich afspeelde in de blije dries een aantal weken terug. Waar het voor kinderen met autisme vaak moeilijk is om te spelen in een drukke omgeving, waren het deze keer allemaal kinderen met autisme. De speeltuin was voor een paar uur afgehuurd en daarmee konden een aantal kinderen lekker (relatief) rustig spelen zonder teveel prikkels te ontvangen. Nu in het vorige artikel van het gouden toetsenbord, sprak een moeder over haar zoontje dat autisme had. Veel mensen denken dan ook dat als het woord autisme valt er gelijk een geestelijke achterstand aan gekoppeld zit. Als ik dan naar mijzelf kijk dan ga ik op de meeste gebieden eerder richting hoogbegaafd dan naar een geestelijke achterstand, het probleem met mij (en vele andere autisten) is dan ook een sociaal probleem. Het goed communiceren met anderen en daarmee ook nog eens elkaar in het gezicht kijken of niet angstig worden is voor veel autisten een probleem. Natuurlijk zijn niet alle autisten zo en zijn sommige goed in contact leggen maar misschien geestelijk wat minder. Maar autisme brengt niet alleen maar nadelen met zich mee, mijn hyper gevoeligheid brengt dat ik veel om mij heen zie. Soms is dat teveel maar in mijn vak als natuurfotograaf is dat een zegen. Misschien is een druk kruispunt wel teveel prikkels, maar dat wil niet zeggen dat alles te veel prikkels is. Als ik door een bos loop zie ik letterlijk elk blaadje bewegen, waar veel mensen dit als irritant zien heb ik deze vaardigheden nodig om bijvoorbeeld eekhoorns of kleine bewegingen in het struik gewas te zien. Als je met mij in het bos loopt zie je ook dat mijn hoofd alle richtingen opschiet. Natuurlijk heb ik dan wel aandacht voor een gesprek maar ik heb liever dat ik alles volg in het bos dan dat ik ongemakkelijk iemand aan moet kijken.
Mijn autisme is niet iets wat ik licht opvat, sterker nog het valt soms redelijk zwaar. Het grote probleem is dan ook dat iedereen denkt dat je een normaal persoon bent. Maar zoals ik al zei meeste autisten missen veel sociale vaardigheden. Daardoor is je leven vaak toch een stuk anders dan een "normaal" leven.
Hierbij komt de zorgverlening kijken, in Wijchen zitten een aantal hulpverleners met ieder verschillende huizen. Ikzelf woon in mijn eigen huis en niet op een groep, het op jezelf wonen is een zeer welkome rust, en met de huidige begeleiding die ik krijg mag ik zeker niet klagen. Dat er hulpverleners zitten in Wijchen is naar mijn mening goed. Zo kunnen mensen zien dat personen met down of een andere geestelijke of sociale beperking ook gewoon mensen zijn. Laatste vijftien jaar is de gezondheidszorg heel erg anders gaan denken. Niet meer op gesloten terreinen maar midden in dorpen, grote steden en het platteland. Lang leve Wijchen want hoewel het niet nieuw is zijn mensen met een handicap nog altijd welkom. En dat verdient een pluim.